قرارعاشقی امامت حضرت مهدی

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا

فراغت از تو میسّر نمی‌شود ما را

بیان کند که چه بودست ناشکیبا را

به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را

چرا نظر نکنی یار سرو بالا را ؟

مجال نطق نمانَد زبان گویا را

خطا بُوَد که نبینند روی زیبا را

چنان به ذوقِ ارادت خورم که حلوا را

حبیب من، که ندیدست روی عَذرا را

نگاه می‌نکنی آب چشم پیدا را؟

چو دل به عشق دهی دلبران یغما را

که آخِری بُوَد آخرْ شبان یلدا را