تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

بنده‌ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا